من , شب , تنهایی

   این روزها...  

این روزها که میگذرد به  احساسم نگاه میکنم هیچ ازش باقی نمانده....

یخ بسته است... دلم را میگویم...مدتی بود سراغش نرفته بودم... اوهم یادش رفته...

چه نعمتی ست فراموشی... آرامم خیلی آرام...صدایم در نمی آید...

میخندم ،شادم، زندگی میکنم... این همان چیزیست که همه میخواهند ...

تا جایی که او... را میگویم مرا به بی احساسی متهم میکند...

که عاشق نشو که رسم عاشقی بلد نیستی... که مرا نمیفهمی....

انقدر خشک و بی احساس تا کرده ام با او که خودم هم از خودم بدم آمد...

و او انگار که نمیبیند اینهمه بی احساسی را انگار که نمیتواند متنفرشود... ادامه میدهد...

که در جواب اینکه ازروی دروغ گفتم شخص دیگری در زندگی ام است میگوید دوستت دارم...

و من هر روز به دوست داشتن گفتن هایش سردتر...بی تفاوت تر...

واقعا این منم؟بی احساس؟کسی که عشق را نمیفهمد؟کسی که رسم عاشقی بلد نیست؟

او نمیداند که نمیخواهم وابسته ام شود...نمیخواهم بیشتر بشکند....که میدانم چه دردی دارد

خودش و خدایم  ببخشند مرا برای اینهمه دل شکستنه از روی مهربانی....

امروز خیلی آرامم...امام زاده مهربانم امروزبه پای تمام حرف هایم نشست...

 مثل چند ساله پیشم که با ایمان تمام میرفتم که حاجتم را از دعای خیرش بگیرم....

امروز میدانم دوباره مانند آن روزها دعایم کرده... به این نشان که خودش مرا طلبید...

که یادش بود چقدر دلتنگه آنروزهای رفته بودم... آنروزها که دعایش مرهم دلتنگی هایم بود...

خدایم شکر که شادم شادو سروحال مانند کودکی که غم دارد و نمیفهمد...

خدایم میداند که به خیری که خودش نازل کند محتاجم...فقط خیر خودش و بس...

من زیر باران ایستاده‌ام

چتری روی سرم نیست

قطره‌های باران شماره کنم

یا باران قبل از آمدن تو به پایان

نه از بوی یاس باران ‌خورده خسته می‌شوم...

به مفهوم غم انگیز جدایی؟

به چه چیز؟

به شکست دل من یا به پیروزی خویش؟

به چه می خندی تو؟

به نگاهم که چه مستانه تو را باور کرد؟

یا به افسونگری چشمانت که مرا سوخت و خاکستر کرد؟

به چه می خندی تو؟

به دل ساده ی من می خندی که دگر تا به ابد نیز به فکر خود نیست ...

دلم...

دلم می‌خواد دوستم داشته باشی...

‌
دلم می‌خواد دوستت داشته باشم...

منتظر کسی هستم که اگه حتی در ساده ترین لباس بودم ....

حاضر باشه منو به همه دنیا نشون بده و بگه ....

"این دنیای منه"

We …

We  never  get  what we  want ... 

... Never   want  what  we  get

Never  have  what  we  like...

 ...Never   like   what  we  have

Still  we  live ...

... Still  we  love

 Still  we hope…

... This  is  life

ما ...

ما هرگز آن چیزی که می خواهیم نمی شویم ...

ما هرگز آن چیزی که می شویم نمی خواهیم ...

ما هرگز آن چیزی را که دوست داریم نداریم ...

ما هرگز آن چیزی را که داریم دوست نداریم ...

تا وقتی زنده ایم ...

تا وقتی عاشقیم ...

تا وقتی امیدواریم ...

این زندگی است ...

بگذار...

نه تو بیا ...

و نه من امیدوار به راه آمدنت بنشینم! می‌ دانی‌ چیست؟!

بهتر هست زخم کهنه ی بی‌ تو بودنم ...

سر بسته بماند!

و الا

شهر را "عفونت دلتنگی‌" بر می‌‌دارد!!

 

وقتی خسته ام...

وقتی کلافه ام...

وقتی دلتنگم...

بشقاب ها را نمی شکنم...

شیشه ها را نمی شکنم...

غرورم را نمی شکنم...

دلت را نمی شکنم...

در این دلتنگی ها زورم به تنها چیزی که میرسه...

این بغض لعنتیه...........

کوروش...

روزی دختر جوان و زیبارویی نزد کوروش کبیر آمد...

و به کوروش گفت: من عاشق شما هستم...

کوروش به دختر گفت من لایق زیبارویی چون تو نیستم...

و برادر من که پشت سر تو ایستاده لیاقت تو را دارد...

چرا که او زیباتر وبرتر از من است...

دختر بلافاصله برگشت و پشت سر خود را نگاه کرد اما کسی را ندید...

با تعجب رو به کوروش کرد...

کوروش در چشمان دختر خیره شد و گفت:

 عاشق من نیستی چرا که اگر عاشقم بودی...

برای دیدن فردی که برتر و زیباتر از من است به عقب بر نمیگشتی....

آموخته ام...

آموخته ام ... که چشم پوشی از حقایق آنها را تغییر نمی دهد .

آموخته ام ... که این عشق است که زخمها را شفا می دهد نه زمان .

آموخته ام ... که وقتی با کسی روبرو می شویم انتظار لبخندی از سوی ما را

دارد .

آموخته ام ... که هیچ کس در نظر ما کامل نیست تا زمانی که عاشق شویم.

آموخته ام ... که زندگی دشوار است اما من از او سخت ترم .

آموخته ام ... که فرصتها هیچگاه از بین نمی روند ،‌ بلکه شخص دیگری

فرصت از دست داده ما را تصاحب خواهد کرد.

آموخته ام ... که لبخند ارزانترین راهی است که می شود با آن نگاه را وسعت

داد.

آموخته ام ... که نمی توانم احساسم را انتخاب کنم اما می توانم نحوه بر

خورد با آنرا انتخاب کنم.

آموخته ام ... که همه می خواهند روی قله کوه زندگی کنند ، اما تمام شادی

ها و پیشرفتها وقتی رخ می دهد که در حال بالا رفتن از کوه هستید .

آموخته ام ... بهترین موقعیت برای نصیحت در دو زمان است : وقتی که از

شما خواسته می شود ،‌ و زمانی که درس زندگی دادن فرا می رسد .

آموخته ام ... که گاهی تمام چیزهایی که یک نفر می خواهد فقط دستی

است برای گرفتن دست او و قلبی است برای فهمیدن وی...

باران رحمت خدا همیشه می بارد، تقصیر ماست که کاسه هایمان را بر عکس

 گرفته ایم!
 

ساحل دلت را به خدا بسپار،خودش قشنگترین قایق را برایت می فرستد... 

وقتی از اینکه آنچه را می خواستی بدست نیاوردی افسرده ای...

فقط محکم بنشین و شاد باش...

خداوند در فکر دادن چیزبهتری به تو می باشد ....

من همینگونه ام...

اینچنین حرف می زنم...

اینچنین می خندم...

اینچنین گریه می کنم...

اینچنین غیرقابل تحمل می شوم...

اینچنین سرمست می شوم...

اینچنین کنایه می زنم...

اینچنین تصمیم می گیرم...

اینچنین شوخی می کنم...

اینچنین خسته کننده می شوم...

اینچنین دل می شکنم...

شاید تمام من اینها نباشد...

اما تمام اینها من هستم!

 

چون كبوتر لب بام تو نشستم...

تو به من سنگ زدي من نرميدم نگسستم...

باز تو صيادي و من آهوي دشتم...

تا به دام تو درافتم همه جا گشتم و گشتم ...

حذر از عشق ندانم نتوانم...

اشكي از شاخه فرو ريخت...

مرغ شب ناله تلخي زد و بگريخت...

اشك در چشم تو لرزيد...

ماه بر عشق تو خنديد...

يادم امد كه دگر از تو جوابي نشنيدم ...

پاي در دامن اندوه كشيدم نگسستم نرميدم...

رفت در ظلمت غم آن شب و شبهاي دگر هم ...

نگرفتي دگر از عاشق آزرده خبر هم ...

آدم هـا می آینـد ...زنـدگی می کننـد...

می میـرنـد و می رونـد ...

امـا فـاجعـه ی زنـدگی ِ تــو

آن هـنگـام آغـاز می شـود کـه آدمی می رود امــا نـمی میـرد!

مـی مـــانــد و نبـودنـش در بـودن ِ تـو

چنـان تـه نـشیـن می شـود

کـه تـــو می میـری

در حالـی کـه زنــده ای...

یادمان باشد که زندگی آنقدر کوتاه است که یک دقیقه بیشتربا هم بودن را

باید جشن گرفت....

 محفل آریایی تان طلائی

دلهایتان دریایی

شادیهایتان یلدایی

 مبارک باد این شب اهورایی

برو و پشت سرت را هم نگاه نکن ، از تو بیزارم ، بهانه هایت را برایم تکرار نکن

حرفی نزن ، بی خیال ، اصلا مقصر منم ، هر چه تو بگویی ، بی وفا منم!

نگو میروی تا من خوشبخت باشم ، نگو میروی تا من از دست تو راحت باشم…

نگو که لایقم نیستی و میروی ، نگو برای آرامش من از زندگی ام میروی….

این بهانه ها تکراریست ، هر چه دوست داری بگو ، خیالی نیست….

راحت حرف دلت را بزن و بگو عاشقت نیستم ، بگو دلت با من نیست و دیگر نیستم!

 گرفتارت کند ، تا بفهمی چه دردی دارد دل شکستن!

برو، به جای اینکه مرحمی برای زخم کهنه ام باشی ،درد مرا تازه تر میکنی !

که تو مال من باشی….

از غم رفتنت میمیرم!

بگذار در حال خودم باشم ، بگذار با تنهایی تنها باشم …

در تمام مسیر طولانی که خود را همراه آن کرده بودم...

تسلیم دوست داشتنهایم شدم و هزاران بار بغض خود را در گلوی خود حبس کردم...

تو در دلم جوانه زدی و زیستی اما به خواست من ,و حال من به این زیستن خاتمه

میدهم دل گمراهم بوی عطر عشق تو را ناخواسته و ندانسته به سوی من آورد...

فکر میکردم در پاییز هم می توان جوانه زد اما این بار ساقه های محبت در دل من 

خشک و سیاه شدند قلب عاشقانه ام را چه بی رحمانه سوزاندی...

لحظه های سبز و شیرین مرا چه ناعادلانه به سیاهی و تلخی کشاندی...

همیشه بر آن بودم که از عشق زیبایم برای همگان بخونم...

و فریاد برآرم که چگونه عاشق دوست داشتنت بودم...

اما هرگز این خروش عشق را در دل من باور نداشتی...

حالا دیگر شرمگین این دل خود شدم.... براستی چرا تورا ساختم ؟؟؟؟

 چرا تورا ساختم ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

                           اگر خدا کفیل است غصه چرا؟...

اگر رزق تقسیم شده است...                                   حرص چرا؟

اگر دنیا فریبنده است ...                                          اعتماد به آن چرا؟

اگر بهشت حق است ...                                         تظاهر به ایمان چرا؟

اگر جهنم حق است...                                            این همه ناحق کردن چرا؟

اگر قبر حق است ...                                              ساختمان های مجلل چرا؟

اگر قیامتی هست ...                                            خیانت به مردم چرا؟

اگر حساب حق است ...                                        جمع مال حرام چرا؟

                     اگر دشمن انسان شیطان است پیروی از او چرا؟؟؟؟؟؟؟

و کجایی سهراب؟

آب را گل کردند...

چشمها را بستند ...

و چه با دل کردند...

خون به چشمان شقایق کردند ...

تو کجایی سهراب ؟

که همین نزدیکی عشق را دار زدند...

همه جا سایه ی دیوار زدند...

ای سهراب کجایی؟

ببینی حالا دل خوش مثقالی است ...

دل خوش سیری چند؟

صبر کن سهراب ...

قایقت جا دارد...؟؟؟

لحظه های کاغذی...

خسته ام از آرزوها ، آرزوهای شعاری

شوق پرواز مجازی ، بالهای استعاری

لحظه های کاغذی را، روز و شب تکرار کردن

خاطرات بایگانی،زندگی های اداری

آفتاب زرد و غمگین ، پله های رو به پایین

سقفهای سرد و سنگین ، آسمانهای اجاری

با نگاهی سر شکسته،چشمهایی پینه بسته

خسته از درهای بسته، خسته از چشم انتظاری

صندلی های خمیده،میزهای صف کشیده

خنده های لب پریده ، گریه های اختیاری

عصر جدول های خالی، پارک های این حوالی

پرسه های بی خیالی، نیمکت های خماری

رو نوشت روزها را،روی هم سنجاق کردم:

شنبه های بی پناهی ، جمعه های بی قراری

عاقبت پرونده ام را،با غبار آرزوها

خاک خواهد بست روزی ، باد خواهد برد باری

روی میز خالی من، صفحه ی باز حوادث

در ستون تسلیتها ، نامی از ما یادگاری

( زنده یاد قیصر امین پور)

مکالمه عاشقانه ...

مردم چه می گویند...

می خواستم به دنیا بیایم، در زایشگاه عمومی، پدر بزرگم به مادرم گفت: فقط بیمارستان

خصوصی. مادرم گفت: چرا؟... گفت: مردم چه می گویند؟

می خواستم به مدرسه بروم، مدرسه ی سر کوچه ی مان. مادرم گفت: فقط مدرسه ی

 غیر انتفاعی! پدرم گفت: چرا؟...مادرم گفت: مردم چه می گویند؟

به رشته ی انسانی علاقه داشتم. پدرم گفت: فقط ریاضی! گفتم: چرا؟...

گفت: مردم چه می گویند؟

با دختری روستایی می خواستم ازدواج کنم. خواهرم گفت: مگر من بمیرم. گفتم:

چرا؟... گفت: مردم چه می گویند؟

می خواستم پول مراسم عروسی را سرمایه ی زندگی ام کنم. پدر و مادرم گفتند:

مگر از روی نعش ما رد شوی. گفتم: چرا؟...گفتند: مردم چه می گویند؟

می خواستم به اندازه ی جیبم خانه ای در پایین شهر اجاره کنم. مادرم گفت: 

وای بر من.گفتم: چرا؟...گفت: مردم چه می گویند؟

اولین مهمانی بعد از عروسیمان بود. می خواستم ساده باشد و صمیمی. همسرم

گفت: شکست، به همین زودی؟! گفتم: چرا؟... گفت: مردم چه می گویند؟

می خواستم یک ماشین مدل پایین بخرم، در حد وسعم، تا عصای دستم باشد. زنم

گفت: خدا مرگم دهد. گفتم: چرا؟... گفت: مردم چه می گویند؟

بچه ام می خواست به دنیا بیاید، در زایشگاه عمومی. پدرم گفت: فقط بیمارستان

 خصوصی. گفتم:چرا؟... گفت: مردم چه می گویند؟

می خواستم بمیرم. بر سر قبرم بحث شد. پسرم گفت: پایین قبرستان. زنم جیغ  

کشید.دخترم گفت:چه شده؟... گفت: مردم چه می گویند؟

مُردم ...

برادرم برای مراسم ترحیمم مسجد ساده ای در نظر گرفت. خواهرم اشک ریخت و

گفت: مردم چه می گویند؟

از طرف قبرستان سنگ قبر ساده ای بر سر مزارم گذاشتند. اما برادرم گفت: مردم  

چه می گویند؟!..خودش سنگ قبری برایم سفارش داد که عکسم را رویش حک کردند.

حالا من در اینجا در حفره ای تنگ خانه کرده ام و تمام سرمایه ام برای ادامه ی زندگی 

جمله ای بیش نیست: مردم چه می گویند؟

مردمی که عمری نگران حرفهایشان بودم، لحظه ای نگران من نیستند.

این چه رسمیست ؟

 این چه رسمیست که عشقت به کناری باشد تو به کناری...

 این چه رسمیست که نگارت به نگاهی باشد تو به نگاهی...

 این چه رسمیست که عطر تن یارت به مشامی باشد تو به مشامی...

 این چه رسمیست که دردت بی دوا باشد تو بی دوایی...

 این چه رسمیست که بوسه به کناری باشد تو به کناری...

 این چه رسمیست که انتظاری باشد تو به انتظاری...

 در دلم غوغاییست...

 مثل طوفان در نوردید احساسم را...

 آنچنان نعره زد انگار هجومی باشد...

 بر دل بیمار و تن خسته از انکارم...

 این چه رسمیست که بی نظمی اشعارم ملعبه دست جماعت باشد ...

 این چه رسمیست...

 که شیدایی دل بیمارم به آهی باشد...

 رفتم از یاد...

 که اینک در سرم شور و نشاطی باشد...

 برده ام خاطر مغشوش نفس های دل انگیز در اسرار زمان...

 در زمان نیستم انگار ...

 در مکان نیستم انگار...

 در هیچ کجایی نیستم...

 شوق پرواز رهایم می کند بر نسیم نفس ساز دلت...

 آنچنان بال زنم در نفس جان و تنت...

 این چه رسمیست که عشاق نگرانند هر دم ...

 این چه رسمیست که یاران بی قرارند هر دم...

 این چه رسمیست که وصال آن رخ تابان ...

 شد آرزوی من خسته ...

 در تلاطم هستم...

 هر روز و شبم...

 کاش بیشتر بودم و انگار نیستم...

 در تمنای لبت...

تفکر سگ و گربه :

مهربان ...

دلم گرفته ...

دلم گرفته _دلم عجيب گرفته..... مثل روزهاي باراني .به حرمت تمام خاطره هايت اشك

 مي ريزم و براي درخشش چشمهايت دعا ميكنم...

    مثل تمام لحظه هاي پر از سكوت سر به زانو مي نهم و به ياد لبخند محزونت

 بغض ميكنم...

آري مثل همه ساعتهاي بي كسي چشم به آسمان مي دوزم  تا شايد نگاهم كني و

شايد از اين غربت جانگاه نجاتم دهي. شايد دستم را بگيري و مرا به سر چشمه 

روشنايي برساني .شايد......نه از تو

انتظار هيچ محبتي ندارم چون در مهر و دوستي به اوج رسيده اي...

حس ميكنم رفته اي تا فراموش كني _رفته اي تا ميثاقها را از خاطر ببري_ اما من به

همان يادگاري و به همان حرف آخرت دلخوشم...

من درد ميكشم. من ميخواهم كسي از خواب گران و كابوس هولناك جدايم سازد

 ولي مهرباني نيست...

درد واژه نيست_ نام ديگر من است _من چگونه خويش را صدا كنم ؟

آيا هنوز محبتي است؟!.....

یک شب خوب تو آسمون....

یک ستاره چشمک زنون....

خندید و گفت به یادتمتا آخرش تا پای جون...

ستاره قشنگی بود آروم و ناز و مهربون....

ستاره شد عشق منو منم شدم عشق اون....

اما زیاد طول نکشید عشق منو ستاره جون....

ماهی اومد تو آسمون ستاره رو دزدید وبرد نامهربون....

ستاره رفت با رفتنش منم شدم بی همزبون....

حالا شبا به یاد اون چشم میدوزم به آسمون....

دیگر نمی خواهم تورا...

دیگر اگر گریان شوی چون شاخه ای لرزان شوی...

در اشگ اگر غلتان شوی دیگر نمی خواهم تورا...

گر باز گردی از سفر آواره گردی از گذر...

گر محرم رازم شوی بشکسته چون سازم شوی...

تنها گل نازم شوی دیگر نمی خواهم تورا...

گر باز گردی از خطا دنبالم آیی هر کجا...

ای سنگدل ای بی وفا دیگر نمی خواهم تو را ...